Paweł Brudek Nadzieja jako mediator w związkach cech osobowości i satysfakcji z życia. Badania osób w okresie późnej dorosłości (60–75 lat)

Abstrakt

Do predyktorów satysfakcji z życia osób starszych zalicza się między innymi cechy osobowości. Jednocześnie badacze podkreślają, że we „wpływie” osobowości na satysfakcję z życia seniorów pośredniczy wiele innych zmiennych. Analiza literatury psychologicznej skłania do uznania, iż jedną z takich zmiennych może być nadzieja, która pozwala jednostce żywić przekonanie o sensowności otaczającej rzeczywistości (nadzieja podstawowa) oraz daje jej poczucie posiadania kompetencji niezbędnych do pomyślnej realizacji własnych dążeń (nadzieja na sukces). Nadrzędnym celem prezentowanego projektu było zbadanie, czy nadzieja pełni funkcję pośredniczącą w związkach cech osobowości z satysfakcją z życia w okresie późnej dorosłości. Dla realizacji tego celu przeprowadzono badania, którymi objęto 120 osób w wieku od 60 do 75 lat. W projekcie badawczym zastosowano cztery metody psychologiczne takie, jak: (1) Skala Satysfakcji z Życia (SWLS); (2) Inwentarz Osobowości NEOPIR; (3) Kwestionariusz Nadziei Podstawowej (BHIR) oraz (4) Kwestionariusz Nadziei na Sukces (KNS). Przeprowadzone analizy ujawniły wiele istotnych zależności. Pozwoliły także na konfirmację pośredniczącej roli nadziei na sukces w związkach cech osobowości z jakością życia osób starszych w odniesieniu do Neurotyczności, Ekstrawertyczności, Otwartości na doświadczenie i Sumienności.

Słowa kluczowe: satysfakcja z życia, cechy osobowości, nadzieja podstawowa, nadzieja na sukces