Monika Kornaszewska-Polak Subjective loneliness, well-being and marital satisfaction in couples with different attachment styles

Abstrakt

Podstawowym założeniem teorii przywiązania jest przekonanie, iż wczesne relacje przywiązania w dzieciństwie z osobami znaczącymi (głównym obiektem przywiązania) stanowią wzór dla późniejszych romantycznych więzi w dorosłości (z partnerem relacji romantycznej). Do diagnozy jakości relacji w dorosłym życiu wykorzystano cztery metody kwestionariuszowe: Kwestionariusz Stylów Przywiązaniowych (KSM) Mieczysława Plopy; Skalę Zadowolenia z Zycia (SWLS) w adaptacji Zygfryda Juczyńskiego, Skalę Poczucia Osamotnienia de Jong Gierveld (DJGLS) i Kwestionariusz Szczęścia Małżeńskiego (KSM) w adaptacji Kazimierza Pospiszyla. Przebadano 250 par małżeńskich o różnym stażu małżeńskim. Badanie udowodniło istnienie statystycznych związków pomiędzy stylami przywiązania, dobrostanem, poczuciem osamotnienia oraz satysfakcją ze związku. Potwierdzono mediujący wpływ zmiennych osamotnienie i dobrostan psychiczny na satysfakcję małżeńską osób o różnych stylach przywiązania. Jak się okazało, satysfakcję małżeńską może poważnie obniżać poczucie osamotnienia u osób o bezpiecznym przywiązaniu, a dobrostan może podwyższać tę satysfakcję u osób o pozabezpiecznych stylach przywiązania.

Słowa kluczowe: style przywiązaniowe, satysfakcja małżeńska, osamotnienie, dobrostan