Michał Sieński Sprawozdanie z I Krajowej Konferencji Psychologii Klinicznej Psychologia Kliniczna w XXI wieku – teoria i praktyka (28-29 listopada 2014, Poznań)

Polskie Forum Psychologiczne, 2015, tom 20, numer 3, s. 444-446

Sprawozdanie z I Krajowej Konferencji Psychologii Klinicznej Psychologia Kliniczna w XXI wieku – teoria i praktyka
(28-29 listopada 2014, Poznań)
W dniach 28-29 listopada 2014 roku
odbyła się w Poznaniu I Krajowa Konferencja Psychologii Klinicznej pod hasłem Psychologia Kliniczna w XXI wieku
– teoria i praktyka. Konferencja została zorganizowana przez pracowników
Katedry Psychologii Zdrowia i Psychologii Klinicznej, Instytutu Psychologii
Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza
w  Poznaniu, pod kierunkiem prof. dr
hab. Lidii Cierpiałkowskiej. W jej przygotowaniu brali udział również członkowie Polskiego Stowarzyszenia Studentów i Absolwentów Psychologii,
działającego przy Instytucie Psychologii UAM. Celem przewodnim spotkania
było stworzenie przestrzeni do refleksji
i dyskusji nad tożsamością psychologii
klinicznej i wyzwaniami, przed którymi stają zarówno badacze, jak i praktycy we współczesnym świecie.
Konferencja została zainaugurowana wykładem plenarnym wygłoszonym wspólnie przez prof. dr hab. Lidię
Cierpiałkowską i prof. dr hab. Helenę Sęk pt. „Wyzwania dla psychologii
klinicznej w XXI wieku”. Wystąpienie
wprowadziło uczestników w najważniejsze zagadnienia, które miały stanowić główne obszary refleksji podczas
całej konferencji. W trakcie referatu zaznaczono, że zmieniające się warunki
życia człowieka w XXI wieku, w tym
zjawisko globalizacji, stały się źródłem
wielu nowych wyzwań dla psychologii
strona 444

klinicznej. Aby na nie adekwatnie odpowiedzieć, niezbędny jest rozwój pogłębionej refleksji teoretycznej i rozwiązanie wielu ważnych problemów
pojawiających się przed specjalistami. Związki między teorią a praktyką
najpełniej oddaje teza, że nic lepszego
nie może się zdarzyć praktyce, jak dobra teoria, i odwrotnie, nic lepszego nie
może się zdarzyć teorii, jak jej weryfikacja poprzez praktykę. Organizatorzy
wyrazili nadzieję na integrację środowiska psychologów klinicznych wokół tych założeń. W wystąpieniu poruszono ponadto wiele ważnych kwestii
związanych z obecną kondycją, jak
również statusem psychologii klinicznej w Polsce.
Perspektywę metodologiczną rozważań nad wzajemnym wpływem teorii i praktyki klinicznej przedstawił
prof. dr hab. Jerzy M. Brzeziński w wykładzie zatytułowanym „Czy można
mówić o osobliwościach psychologii
klinicznej?” Kolejnym wystąpieniem
plenarnym był wykład prof. dr hab.
Krystyny Drat-Ruszczak zatytułowany
„Po co psychoterapeucie dom: o kuszącej prostocie i mozolnej złożoności terapii integracyjnej”. W trakcie wystąpienia autorka przedstawiła obowiązujące
koncepcje integracji psychoterapii, jak
również przewidywanych kierunków
ich ewolucji.

Drugiego dnia konferencji dylematy zawodowe klinicystów związane
z różnicami w formie doboru pomocy
psychologicznej poruszył w wykładzie
plenarnym pt. „Poradnictwo czy psychoterapia” prof. dr hab. Jan Czesław Czabała. Prof. dr hab. Stanisława
Steuden w wykładzie „Oblicza traumy
i ich diagnoza” zapoznała słuchaczy
z  zagadnieniami dotyczącymi traumy
psychologicznej. Nie zostały pominięte
również zagadnienia związane z implikacją procesu diagnostycznego dla dalszej pracy terapeutycznej z klientem.
Podczas dwóch dni konferencji
łącznie wygłoszono 5 wykładów plenarnych podejmujących ważną i aktualną problematykę w psychologii
klinicznej, m.in. terapii integracyjnej,
pozytywnych i negatywnych skutków traumy, psychoterapii i poradnictwa oraz znaczenia badań naukowych
dla psychologii klinicznej. Odbyło się
ponadto 31 sesji tematycznych, podczas których 156 prelegentów wygłosiło swoje referaty. Tematyka wystąpień
odzwierciedlała współczesne nurty
rozwoju myśli i badań prowadzonych
w obszarze psychologii klinicznej. Poruszano kwestie dotyczące procesu diagnostycznego, jego standardów
i stosowanych metod. Pośród wielu sesji dotyczących tych zagadnień, jednymi z najpopularniejszych wśród
uczestników konferencji były: „Psychologiczna diagnoza kliniczna oparta
na dowodach empirycznych a założenia, narzędzia i procedury”, prowadzona przez prof. dr hab. Ewę Trzebińską
i mgr Maję Filipiak, „Współczesne ujęcie diagnozy psychologicznej chorego
somatycznie”, prowadzona przez prof.
dr hab. Małgorzatę Basińską, czy sesja
prowadzona przez dr hab. Małgorzastrona 445

tę Święcicką „Diagnoza w psychologii
klinicznej dziecka w świetle złożoności
zaburzeń dziecięcych”.
Wśród referatów nie zabrakło doniesień z badań empirycznych, w tym
tych zajmujących się wyjaśnieniem
psychologicznych uwarunkowań zaburzeń somatycznych i psychicznych.
W szerokim spektrum wystąpień związanych z tymi obszarami, największym
zainteresowaniem cieszyły się m.in.
sesje: „Psychologiczny obraz choroby somatycznej”, której gospodarzami byli prof. dr hab. Czesława Czabała
i prof. dr hab. Jan Tylka, sesja prowadzona przez prof. dr hab. Mariolę Bidzan „Psychologiczne aspekty choroby
somatycznej w cyklu życia” oraz sesja
prof. dr hab. Heleny Wrony-Polańskiej
„Psychologiczne mechanizmy zmagania się z chorobą somatyczną onkologiczną w teorii i badaniach”.
W trakcie sesji tematycznych nie
zapomniano także o praktycznym wymiarze psychologii klinicznej. Poruszono kwestie dotyczące oddziaływań
psychoterapeutycznych, w tym badań
nad ich skutecznością. Podniesiono
również zagadnienia dotyczące organizacji pomocy psychologicznej i kształtu programów leczenia. Dużą popularnością wśród uczestników konferencji
cieszyły się referaty dotyczące perspektywy psychoanalitycznej i psychodynamicznej. Wśród wielu interesujących
wystąpień, z pewnością można wymienić referaty: „Badania nad psychoterapią” wygłoszony przez prof. dr hab.
Lidię Grzesiuk, „Psychoanaliza w powszechnej opiece zdrowotnej” ” przedstawiony przez mgra Wojciecha Hańbowskiego i dra Jarosława Grotha, czy
„Psychoterapia psychoanalityczna wobec współczesnych problemów klinicz-

nych”, który wygłosiła mgr Anna Gąsiorowska-Krawczyk.
Pierwszego dnia konferencji miała miejsce również sesja plakatowa. Zaprezentowano 21 posterów, w tym wiele ciekawych projektów badawczych
i  programów pomocy psychologicznej
dla osób z różnymi problemami psychicznymi, zdrowotnymi i  trudnościami życia codziennego. Warto wspomnieć, że w dniu poprzedzającym
oficjalne rozpoczęcie konferencji odbyło się 8 zróżnicowanych tematycznie warsztatów pokazujących aplikację
wiedzy teoretycznej w praktyce.
Na zakończenie pierwszego dnia
konferencji uczestnicy zostali zaproszeni do wzięcia udziału w uroczystej kolacji. Przeniesienie spotkania z budynków uniwersyteckich do kuluarów nie
przeszkodziło w dalszej wymianie poglądów i prowadzeniu dyskusji akademickich. Co ważne, towarzyska atmosfera spotkania sprzyjała nawiązywaniu
nowych znajomości naukowych.
Poza wykładami i referatami,
w  czasie trwania konferencji miało
miejsce wiele wydarzeń jej towarzyszących. Jednym z ważniejszych było Walne Zebranie Polskiego Towarzystwa
Psychologicznego.
Niewątpliwie faktem zasługującym na wspomnienie była również
dyskusja panelowa „Psycholog kliniczny jako specjalista w XXI wieku”, prowadzona przez prof. dr hab. Stanisławę
Steuden i prof. dr hab. Mariolę Bidzan.
Debatę poprzedził wykład wprowadzający prof. dra hab. Czesława Czabały „To robi różnicę – 30 lat specjalizacji”.
Należy podkreślić, że w prowadzonej
dyskusji wzięli udział znani specjaliści,
pośród nich prof. dr hab. Jan Tylka –
Konsultant Krajowy w dziedzinie Psystrona 446

chologii Klinicznej, jak również Konsultanci Wojewódzcy i przedstawiciele
uniwersytetów z całego kraju. Podczas
panelu poruszano wiele kwestii związanych ze szkoleniem specjalistycznym
z psychologii klinicznej. Dyskutowano
nad jego ewentualnymi wymaganiami teoretycznymi i praktycznymi, jak
również nad egzaminami specjalizacyjnymi oraz rolą i zadaniami Konsultanta Krajowego i Konsultantów Wojewódzkich w dziedzinie psychologii
klinicznej. W konkluzji panelu stwierdzono pilną konieczność ustalenia jasnych standardów szkolenia, egzaminowania i certyfikowania psychologów
klinicznych. Zwrócono ponadto uwagę
na brak rozwiązań systemowych, które wyznaczałyby wspomniane standardy, jak również podkreślono rolę Sekcji
Psychologii Klinicznej Polskiego Towarzystwa Psychologicznego w tym zakresie.
I Krajowa Konferencja Psychologii
Klinicznej była okazją do wymiany poglądów, dyskusji oraz integracji środowiska psychologów klinicznych wokół
najważniejszych problemów teoretycznych i praktyki klinicznej, w tym standardów postępowania diagnostycznego i terapeutycznego, a co za tym
idzie wyższej jakości usług psychologicznych. Organizatorzy zapowiedzieli kontynuację rozpoczętej inicjatywy
i przygotowanie II Krajowej Konferencji Psychologii Klinicznej w Poznaniu
w roku 2016.
Michał Sieński